Η εποχικότητα της τουριστικής κίνησης στην Ελλάδα.
Το φαινόμενο της εποχικότητας αναγνωρίζεται ως ένα από τα πιο εμφανή χαρακτηριστικά του ελληνικού τουρισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. κατά το 2010, το 70,4% των συνολικών διανυκτερεύσεων (ημεδαπών και αλλοδαπών) σε καταλύματα ξενοδοχειακού τύπου πραγματοποιήθηκε κατά το διάστημα Ιουνίου-Σεπτεμβρίου.
Το ποσοστό αυτό εμφάνισε αυξητική τάση μέχρι το 2013, οπότε διαμορφώθηκε στο 72,6%, για να παρουσιάσει μια κάμψη από το 2014 και μετά και να διαμορφωθεί στο 70,7% το 2015. Μάλιστα, σε πρόσφατη μελέτη του ΙΤΕΠ, προέκυψε ότι η εποχικότητα του τουρισμού στην Ελλάδα είναι πιο έντονη σε σχέση με ανταγωνίστριες χώρες.
Εξετάζοντας δε χωριστά τις διανυκτερεύσεις των ημεδαπών και των αλλοδαπών στα ξενοδοχειακά καταλύματα, προκύπτει ότι η εποχικότητα των ημεδαπών είναι πολύ πιο έντονη σε σχέση με την αντίστοιχη των αλλοδαπών.
Τόσο το 2015 όσο και το 2016 σημειώθηκε αύξηση (έστω και με φθίνοντα ρυθμό) στις αφίξεις, αντίθετα οι εισπράξεις εισερχόμενου τουρισμού κατέγραψαν αύξηση μόνο το 2015/14, ενώ το 2016/15 σημείωσαν σημαντική μείωση.
Παρά την αύξηση των αφίξεων, η εποχικότητα του ελληνικού τουρισμού δεν έδειξε σημάδια άμβλυνσης και ουσιαστικά παρέμεινε έντονη και αμετάβλητη, γεγονός που επηρεάζει ανάλογα και την εποχικότητα των εισπράξεων.
Επομένως, το ζήτημα της αντιμετώπισης της εποχικότητας παραμένει, καθώς φαίνεται ότι το φαινόμενο αποτελεί δομικό πρόβλημα του ελληνικού τουρισμού, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με μονοδιάστατη αύξηση της τουριστικής κίνησης, δηλαδή μέσω της περαιτέρω ανάπτυξης του παρόντος τουριστικού μοντέλου της χώρας, το οποίο βασίζεται στο λεγόμενο “ήλιος και θάλασσα”.
Αντιθέτως, απαιτούνται δομικές αλλαγές και κατάλληλες δράσεις, όπως αυτές που προτείνονται στην πρόσφατη μελέτη ΙΤΕΠ-ΞΕΕ για την εποχικότητα του τουρισμού στην Ελλάδα.
